Jak uprawiać imbir na środkowej linii
Korzeń imbiru to tradycyjna przyprawa orientalna, która staje się coraz bardziej popularna na całym świecie. Nic dziwnego, że mieszkańcy lata mają pytanie o możliwość uprawy takiej rośliny na swoim obszarze. Na świecie nie ma nic niemożliwego, a niniejszy przegląd omówi sposób uprawy imbiru w środkowej strefie europejskiej części Rosji lub innych regionów o podobnych warunkach klimatycznych.
Czy można wyhodować imbir na środkowej linii
Na wolności imbir jest dziś trudny do spełnienia, jednak najprawdopodobniej historyczną ojczyzną tej rośliny jest Azja Południowa. Idealne warunki do uprawy tej przyprawy występują w Azji Wschodniej, a także na południu Czarnego Kontynentu.
Czy wiesz Imbir podbił Europę, poczynając od Hiszpanii, gdzie muzułmanie sprowadzili ją w IX-XI wieku. Jednocześnie, jak powinno być dla mieszkańców Wschodu, którzy chcą „ wypełnić ” cenę swoich towarów, przebiegli kupcy nie ujawnili tajemnicy pochodzenia pachnących przypraw, opowiadając Europejczykom niesamowite historie, że cudowny korzeń rośnie na końcu świata i jest czujnie strzeżony przez krwiożerczych troglodytów.
Na skalę przemysłową kultury chińskie, japońskie, indyjskie, indonezyjskie, tajlandzkie i australijskie. Ponadto znaczące plantacje znajdują się w niektórych stanach Afryki Zachodniej, w Brazylii, na Barbadosie i Jamajce.
Aby roślina miała czas na uformowanie kłącza o wymaganej wielkości, konieczne jest średnio przebywanie w ziemi przez co najmniej 8–10 miesięcy, co jest raczej trudne do zapewnienia w warunkach centralnej Rosji, biorąc pod uwagę, że jest to kultura bardzo ciepłolubna, która wymaga wysokiej wilgotność, ochrona przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, wiatrów i przeciągów.
Z tego powodu w otwartym terenie przyprawy można uprawiać tylko w południowych regionach Federacji Rosyjskiej, dla mieszkańców zimniejszych regionów uprawa imbiru jest możliwa tylko wtedy, gdy do tego celu używana jest szklarnia. Z reguły w naszym kraju kultura jest uprawiana przez jeden sezon, czyli co roku.
Dowiedz się również, czy imbir można uprawiać na Syberii.
Odpowiednie odmiany
Rodzaj imbiru (nazwa łacińska - Zingiber ) jednoczy prawie półtora gatunku, ale roślina oficjalna Zingiber, znana również jako farmaceutyczny, leczniczy, prawdziwy lub zwykły imbir, uprawiana jest jako przyprawa. W krajach wschodnich hodowano wiele jego odmian (tylko w Indiach jest ich 26), ale następujących przedstawicieli gatunku uważa się za najsłynniejsze:
- Kerala
- Indianin
- Afryka Zachodnia
- Jamajski
W pierwszym przypadku kłącze jest czyszczone i bielone w kwasie siarkowym (2%) przed suszeniem. Czarny korzeń nie jest poddawany takiemu przetwarzaniu, ale ma bardziej nasycony zapach i wyraźne palenie.
Czy wiesz Kerala to stan w południowo-zachodnich Indiach, obmyty wodami Morza Arabskiego. Jego terytorium słynie nie tylko ze wspaniałych plaż, ale także z największych plantacji imbiru w kraju (produkuje się tutaj około 70% przyprawy w całkowitej objętości).
Rosnący imbir w otwartym terenie: instrukcje krok po kroku
Mieszkaniec Middle Strip na otwartym terenie nie będzie w stanie wyhodować potężnych egzotycznych kłączy, które zdobią półki orientalnego bazaru lub nowoczesnego europejskiego supermarketu, ale całkiem możliwe jest uzyskanie uprawy małych korzeni o całkowicie autentycznym smaku i zapachu.
To prawda, że w tym celu należy poświęcić dużo wysiłku, ponieważ umiarkowany klimat kontynentalny wciąż nie jest tym, czego potrzeba do normalnego rozwoju cennej orientalnej przyprawy. Dla mieszkańców środkowej strefy europejskiej części Federacji Rosyjskiej optymalny czas na rozpoczęcie uprawy sadzonek to koniec lutego.
Ważne! Ponieważ tworzenie kłącza wymaga znacznie więcej czasu niż trwa ciepły sezon w środkowym pasie, przyprawy można uprawiać wyłącznie przez sadzonki, przedłużając w ten sposób naturalny okres sezonu wegetacyjnego o co najmniej 2 miesiące.
Przygotowanie gleby
Imbir uwielbia lekką żyzną glebę z reakcją pH zbliżoną do obojętnej lub lekko kwaśnej. Aby stworzyć sprzyjające warunki dla rośliny, łóżko do sadzenia należy przygotować jesienią. Najpierw musisz wykopać ziemię na głębokość bagnetu łopaty (25-30 cm), jednocześnie ostrożnie usuwając chwasty wraz z korzeniami, resztkami i resztkami wcześniej uprawianych roślin.
Po kopaniu grudki ziemi należy zdemontować ręcznie, aby gleba stała się miękka i luźna. Następnie, stosując szereg dodatków, poprawiają strukturę gleby (zwiększają jej lekkość), a także wzbogacają jej skład organiczny i mineralny.
W tym celu na łóżku, w oparciu o każdy metr kwadratowy powierzchni, należy wykonać:
- piasek - 10 l (jeśli gleba jest gliniasta, ilość piasku należy zwiększyć);
- próchnica - 10–20 l;
- wermikompost - 500–600 g;
- nitrofosco (złożony nawóz azot-potas-fosfor) - 50–80 g.
Możesz zwiększyć kwasowość gleby za pomocą podłoża iglastego lub torfu. Czytaj także
Już na takiej warstwie drenażowej można położyć przygotowaną żyzną mieszaninę gleby.
Do uprawy sadzonek gleba jest przygotowywana inaczej. Gleba ogrodowa, wermikompost, piasek i próchnica są mieszane w równych proporcjach, po czym są koniecznie dezynfekowane.
W tym celu podłoże można przechowywać przez kilka godzin w piekarniku rozgrzanym do + 70 ° C, pozostawić na noc w mrozie (potrzebujesz temperatury nie wyższej niż -15 ° C) lub posypać dużą ilością nasyconego roztworu nadmanganianu potasu.
Gotowe podłoże należy wlać do skrzynek lub doniczek o wysokości ściany co najmniej 25 cm, na dnie których wstępnie ułożona jest warstwa ekspandowanej gliny lub innego materiału drenażowego, a następnie obficie zalać ustaloną wodą w temperaturze pokojowej i natychmiast rozpocząć sadzenie.
Przygotowanie kłącza
Sadzonki imbiru nie są uprawiane z nasion, ale z kłączy, to znaczy metodą wegetatywną. Materiał do sadzenia można kupić w dowolnym supermarkecie lub na rynku, oczywiście ważne jest, aby korzeń był świeży.
Ważne! Do sadzenia powinieneś wybierać tylko młode korzenie. Łatwo je odróżnić dzięki lekkiemu, lekko złotemu kolorowi i obecności oczu (takich samych, jakie występują na bulwach ziemniaka).
Wybierając produkt, należy zwrócić uwagę na brak jakichkolwiek uszkodzeń korzenia (są one „bramą” dla wielu infekcji), a także na stan skóry - pożądane jest, aby była jak najbardziej gładka, bez pomarszczonych obszarów i oznak letargu lub wysychania.
Pozyskany kłącze musi być moczony w ciepłej wodzie przez 12-24 godzin. W wodzie można dodać dowolny środek stymulujący ukorzenianie („Kornevin”, „Epin”, „Heteroauxin” itp.), Rozcieńczając lek zgodnie z instrukcjami producenta.
W procesie moczenia na kłączu wskazane są punkty wzrostu - pąki. Następnie korzeń można łatwo podzielić ostrym nożem na części do sadzenia, dzięki czemu na każdym fragmencie znajdują się co najmniej dwie żywe nerki.
Jako linie cięcia lepiej wybrać koniec procesów (zworki). Aby zapobiec dostawaniu się infekcji grzybiczych do tkanki, ważne jest, aby zdezynfekować miejsca cięcia, na przykład posypać sproszkowanym aktywowanym lub węglem drzewnym, potraktować dowolnym biofungicydem (Fitosporin, Trichodermin, Haupsin itp.).
Tak przygotowane fragmenty korzeni należy umieścić w przygotowanych pudełkach z odżywczym podłożem, upewniając się, że nerki „spojrzą” w górę. Aby sadzić materiał do sadzenia w glebie, potrzebujesz około 3-4 cm.
Po posadzeniu możesz ponownie zalać glebę lekko podgrzaną wodą, aby stymulować proces kiełkowania, a następnie zainstalować ją w ciepłym i dobrze oświetlonym miejscu. Zanim pojawią się pierwsze pędy, powierzchnię gleby w doniczkach należy okresowo zwilżyć za pomocą butelki z rozpylaczem, aby nie uszkodzić młodych pędów.
Sadzenie sadzonek
Jeśli korzeń został wybrany, przygotowany i prawidłowo posadzony, pierwsze pędy nad ziemią powinny pojawić się za 2-3 tygodnie. W pielęgnacji sadzonek najważniejsze jest zapewnienie wysokiej wilgotności powietrza bez nadmiernego zwilżania gleby.
Czy wiesz Nazwa rośliny pochodzi od starożytnej indyjskiej „sringavera”, co w tłumaczeniu z sanskrytu dosłownie oznacza „rogaty”. W ten sposób Indianie podkreślili niezwykły kształt korzenia tej popularnej przyprawy. Sadzenie sadzonek w otwartym terenie odbywa się nie wcześniej niż na początku maja (w południowych regionach Federacji Rosyjskiej, w sprzyjających warunkach pogodowych, można to zrobić w ostatniej dekadzie kwietnia, ale nie trzeba się zbytnio spieszyć, aby przymrozki wiosenne nie zniszczyły rośliny kochającej ciepło).
Imbir jest zwykle sadzony w rzędach. Odległość między poszczególnymi sadzonkami powinna wynosić co najmniej 30 cm, minimalny odstęp między rzędami - 20 cm. Sadzonki umieszcza się w otwartym terenie, przenosząc do przygotowanych otworów, obficie podlewając wodą. Po zanurzeniu w nich roślin, wraz z glinianą grudką, musisz mocno docisnąć sadzonki ze wszystkich stron ziemią, wodą ponownie, a gdy woda zostanie wchłonięta, posyp świeżą warstwę podłoża odżywczego na wierzchu.
Ubieranie i pielęgnacja
W sprzyjających warunkach imbir bardzo szybko zyskuje zieloną masę, ale w tym celu roślina potrzebuje obfitego, ale nie nadmiernego podlewania i, co jest szczególnie trudne do zapewnienia, zwiększonej wilgotności powietrza. Dlatego podczas podlewania sadzonek należy zwrócić szczególną uwagę na zraszanie, starając się, aby liście rośliny otrzymywały nie mniej wody niż jej korzenie.
Ważne! Nie możesz podlewać sadzonek na liściach w jasnym świetle słonecznym, w przeciwnym razie poważne oparzenia są nieuniknione. Aby zwilżyć łóżka, lepiej wybrać wieczór lub wczesny poranek.
Częstotliwość podlewania zależy od warunków pogodowych, jednak nawet w nie tak suchym okresie należy nawilżać ogród nie rzadziej niż co drugi dzień. Aby uniknąć tworzenia gęstej skorupy ziemskiej, która zapobiega przenikaniu tlenu do korzeni, powierzchnię gleby należy ostrożnie poluzować, jednocześnie usuwając chwasty rosnące na łóżku.
Jednocześnie z podlewaniem, około 2-3 razy w miesiącu, sadzonki imbiru należy karmić nawozami organicznymi i mineralnymi. Do tych celów dobrze nadaje się gnijący obornik (krowa lub koń), który można na przemian z odchodami ptaków. Nawozy rozcieńcza się wodą, aby uzyskać roztwór (10-15%), który stosuje się pod każdą rośliną - zawsze po silnym podlewaniu, aby nie spalić korzeni.
Do końca lata, oprócz obornika, który wzbogaca glebę w azot, przydatne jest karmienie imbiru potasem. Ten element wpływa na rozwój kłączy. Jako nawóz potasowy możesz użyć popiołu drzewnego (1/4 szklanki na każdy krzak) lub siarczanu potasu (w oparciu o 50-60 g na metr kwadratowy łóżek).
Zasady zbioru i przechowywania
Podobnie jak wszystkie rośliny, w których stosuje się korzeń, imbir jest bardzo ważny, aby zatrzymać podlewanie przed zbiorem. Ponieważ wschodnia egzota nie toleruje wysychania gleby, taka przymusowa przerwa powinna trwać nie dłużej niż 7-10 dni.
Ważne! Głównym sygnałem do zatrzymania podlewania jest początek naturalnego żółknięcia i wysychania liści, przy czym imbir reaguje na zmniejszenie godzin dziennych i stopniowy spadek średniej dziennej temperatury powietrza.
Konieczne jest wykopywanie kłączy podczas suchej pogody, starając się bardzo ostrożnie postępować z łopatą, aby nie uszkodzić skórki. Resztki ziemi i procesy korzeniowe ze zbiorów zebranych z ziemi należy ostrożnie usunąć rękami (nie można pokonać korzeni na ziemi ani wyczyścić ich ostrymi przedmiotami), a następnie pozostawić kłącza do wyschnięcia bezpośrednio pod słońcem lub, jeśli pogoda jest pochmurna z dużym prawdopodobieństwem deszczu, w suchym pomieszczeniu w dobra wentylacja.
Kwestia zdolności do usuwania brudu z korzeni jest dyskusyjna, ale najbardziej doświadczeni ogrodnicy zalecają, aby nie zwilżyć uprawy przed położeniem jej do długotrwałego przechowywania. Sprawdź
Własny imbir „domowy” to osiągnięcie, z którego nie może się pochwalić każda gospodyni domowa. Środkowa strefa europejskiej części Rosji, niestety, początkowo nie nadaje się do uprawy tej rośliny, jednak próby oszukiwania natury mogą być nadal udane, jeśli podejdziesz do tego problemu z całą powagą i spróbujesz stworzyć najkorzystniejsze warunki dla rośliny.
Jeśli chcesz uzyskać korzeń o wielkości i wyglądzie porównywalnym z importowanymi produktami, oczywiście potrzebujesz szklarni, ale ci, którzy chcą pójść na kompromis, otrzymują pewne zbiory aromatycznej egzotycznej kultury z otwartej ziemi.
