Ogród

Jak i gdzie prawidłowo sadzić migdały w domu

Migdały nie należą do roślin uprawianych na orzechach, ale do rodzaju Plum z rodziny Pink. Do tej pory wyhodowano wystarczającą liczbę odmian, które można uprawiać nie tylko w centralnej strefie, ale także na północnych szerokościach geograficznych Rosji. Cechy uprawy migdałów, a także zasady jej pielęgnacji zostaną omówione poniżej.

Lądowanie

Sadzenie odbywa się jesienią, pod koniec opadania liści. Ta procedura może być przeprowadzona na wiosnę, gdy minie niebezpieczeństwo mrozów powrotnych, a pogoda jest stabilna i stabilna. Jednak jesień jest uważana za bardziej odpowiedni okres do sadzenia rośliny w ziemi. Faktem jest, że krzew migdałów rozwija się bardzo szybko i wcześnie wchodzi w fazę owocowania.

Jeśli sadzenie planowane jest na wiosnę, może kwitnąć w ciągu zaledwie 1-2 miesięcy, co negatywnie wpłynie na rozwój systemu korzeniowego i części naziemnej. W tym przypadku krzew po prostu nie ma wystarczającej siły, aby wydać owoce, i może umrzeć. Ponadto wcześniejsze kwitnienie osłabia układ odpornościowy, a nawet przy odpowiedniej pielęgnacji roślinność może zacząć cierpieć z powodu różnych chorób i szkodników.

Wiosną migdały sadzi się tylko na północnych szerokościach geograficznych, gdzie okres letni jest bardzo krótki. Technologia procesu, niezależnie od wybranego sezonu, nie będzie się różnić.

Czy wiesz 16 lutego to Światowy Dzień Migdałów.

Wybór miejsca

Aby zrozumieć, gdzie lepiej jest sadzić tę kulturę, należy wziąć pod uwagę jej cechy botaniczne. Migdały to krzew lub drzewo o wysokości do 8 m, z gładkimi pędami i potężnym systemem korzeniowym, który wchodzi głęboko w glebę. W naturze roślina osiada w grupach po 3-5 osób na otwartych obszarach lub skalistych zboczach.

Jest zapylany tylko poprzecznie, dlatego przy uprawie w domu konieczne jest sadzenie kilku rodzajów migdałów jednocześnie. W przeciwnym razie owocowanie nie może czekać. Krzew należy do roślin fotofilnych odpornych na suszę i nie toleruje podmokłej gleby.

Biorąc pod uwagę wszystkie cechy kulturowe opisane powyżej, strona musi spełniać następujące wymagania:

Działka powinna być wystarczająco duża, aby pomieścić rośliny trójwymiarowe. Powierzchnia żerowania dla jednego drzewa wynosi 6–8 m². Gdy rośliny sadzi się w rzędzie między nimi, należy zachować odległość 3-5 m.
Terytorium powinno być otwarte, dobrze oświetlone słońcem przez cały dzień, ale jednocześnie chronione przed przeciągiem. Cieniowanie przez pobliskie uprawy jest dozwolone nie dłużej niż 3 godziny dziennie. Lepiej jest sadzić rośliny po południowej lub południowo-wschodniej stronie terenu.
Poziom wód gruntowych powinien wynosić co najmniej 2 m od powierzchni.
Roślinność rozwija się dobrze na jasnych piaszczystych glebach gliniastych i gliniastych o pH w zakresie od 4, 5 do 7, 5.

Dowiedz się również, w jakiej formie migdały są zdrowsze.

Przygotowanie gleby

Gleba do sadzenia musi być przygotowana wcześniej, około rok przed sadzeniem. Jesienią, gdy kończy się opadanie liści, obszar należy dokładnie oczyścić z resztek roślin. Kamieni z tego miejsca, jeśli takie istnieją, nie należy usuwać, ponieważ w naturalnych warunkach krzaki migdałów rosną na kamienistych glebach. Na etapie przygotowawczym warto kopać glebę na głębokość 40 cm, następnie należy dodać preparat „Emochka” .

Jest hodowany w stosunku 1:10 (1 łyżka. Płyn na 10 litrów wody). Na każdy metr kwadratowy miejsca zużywa się 1 litr przygotowanego roztworu, pamiętaj, aby jednocześnie zaorać glebę na głębokość 5 cm. Takie podejście pomoże zdezynfekować glebę i wzbogacić ją w składniki odżywcze.

Jeśli ziemia na terenie jest czarna ziemia lub nie zawiera zanieczyszczeń gliną / piaskiem, należy dodać 20 kg piasku na metr kwadratowy . Ponadto terytorium jest nawożone gnijącym obornikiem w takiej samej ilości jak piasek. Po wytworzeniu składników odżywczych glebę należy wykopać na głębokość 20 cm. W tych warunkach glebę pozostawia się na rok. Na 1 miesiąc przed sadzeniem gleba jest ponownie uprawiana na głębokość 20 cm i, w razie potrzeby, dodawany jest piasek.

Ważne! Gleby o wysokiej kwasowości muszą zostać odtlenione na etapie przygotowawczym. W tym celu nakłada się 0, 5 kg wapna puszystego na metr kwadratowy.

Lądowisko

Studnie zaczynają być przygotowywane 2 tygodnie przed sadzeniem. Optymalny rozmiar wykopu wynosi 50 × 60 cm, około 20 cm wnęki jest wypełnione drenażem, składającym się z łamanej cegły, żwiru i żwiru (1: 1: 1). Następnie ułóż warstwę piasku o wysokości 5-7 cm. Górne 20 cm gleby z wykopanego dołu miesza się z 10 kg gnijącego obornika, 5 kg piasku i 3 kg wiórów ceglanych. Powstałą kompozycję wypełnia się we wnęce, aby pokryć 2/3 jej objętości (policzyć razem z warstwami drenażowymi i piaskowymi).

Następnie wlej 20 litrów wody do otworu i pozostaw na 2 tygodnie. Bezpośrednio przed sadzeniem, w około 30 minut, korzenie sadzonki zanurza się w zacieru z gliny. Aby to zrobić, dodaj glinę i zepsute odchody do wody, zagniatając je do stanu płynnej śmietany.

Pośrodku zestawu dołów do lądowania liczy się. Powinien on wznieść się 50 cm nad powierzchnię ziemi, w samym otworze powstaje wzgórze, na którym umieszczony jest system korzeniowy. Drzewo znajduje się po południowej stronie podpory, a następnie boczne procesy włókniste na całym obwodzie wnęki są starannie wyprostowane, aby się nie pojawiły. Również na tym etapie monitorowana jest pozycja szyi korzenia: po wypełnieniu dołu ziemią powinna ona znajdować się na wysokości 5 cm.

Przeczytaj także o korzystnych właściwościach i przeciwwskazaniach migdałów dla kobiet.

Po spełnieniu wszystkich warunków pozostaje tylko wypełnić wgłębienie glebą, okresowo wstrząsając sadzonką, aby nie tworzyły się poduszki powietrzne (w przeciwnym razie wilgoć może zatrzymać się podczas podlewania i korzeń zgnije). Następnie koło tułowia jest zagęszczane i wlewane do otworu 15 l wody. Drzewo jest przywiązane do podpory. Gdy tylko ciecz zostanie wchłonięta do gleby, koło pnia zostaje ściółkowane torfem (wysokość warstwy - 5 cm). Podczas ściółkowania dziury należy koniecznie upewnić się, że szyjka korzenia pozostaje otwarta. W razie potrzeby możesz zmniejszyć wysokość ściółki.

Co można sadzić w pobliżu

Ta kultura jest dobrze rozwinięta w sąsiedztwie drzew iglastych. Lepiej jest zbierać krzewy karłowate: będą dobrze wyglądać na ozdobnych klombach w połączeniu z kwitnącymi migdałami i nie będą stanowić zagrożenia zacienienia. Odległość między plantacjami iglastymi a migdałami powinna wynosić od 3 do 6 m.

Biorąc pod uwagę, że migdały są bliskim krewnym śliwek, taka okolica również byłaby miła. Ale lepiej znów wybrać śliwkę w kształcie karła lub kolumny. Obok migdałów możesz sadzić śliwkę wiśniową lub tarninę. Najważniejsze jest to, że kultury się nie zasłaniają.

Mogą Cię zainteresować informacje o uprawie migdałów na przedmieściach.

Subtelności pielęgnacji i dojrzewania

Uprawa migdałów w Twojej okolicy jest dość prosta. Najważniejsze jest, aby właściwie dbać o nasadzenia. Polega na terminowym podlewaniu, nawożeniu, zwiększeniu napowietrzania gleby. Konieczne jest również terminowe podjęcie środków zapobiegawczych mających na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się chorób i szkodników.

Podlewanie

Pierwsze podlewanie odbywa się po rozmrożeniu gleby, w marcu lub kwietniu, w zależności od klimatu w danym regionie. Pod młodą rośliną uzupełnij do 10 litrów wody. Po nawilżeniu, gdy tylko wilgoć zostanie wchłonięta, należy przeprowadzić rozluźnienie koła pnia na głębokość 10 cm, a następnie po każdym nawadnianiu i deszczu gleba jest poluzowana do głębokości 5 cm. Podlewanie należy przeprowadzać 2 razy w miesiącu, nakładając również 10 l wody na każdą roślinę . Dorosłe krzewy będą potrzebowały do 20-30 litrów płynu na raz.

Wybór nawozu i górny opatrunek

W pierwszym roku życia migdałów nawozy na stronie w ogóle nie są stosowane. W przyszłości karmienie odbywa się 2 razy w sezonie, wczesną wiosną (równolegle z pierwszym podlewaniem) i późną jesienią. Na początku sezonu stosuje się związki zawierające azot.

Możesz użyć azotanu: w przypadku jednej rośliny 10 g leku rozcieńcza się w 10 l wody. Nawożenie mineralne można zastąpić materią organiczną, na przykład obornikiem. Jest hodowany w stosunku 1:10 z wodą. Jesienią rośliny potrzebują potasu, fosforu i wapnia. Na tym etapie nawożenie nanosi się pod kopaniem koła o prawie łodydze na głębokość 10-15 cm. Przeczytaj także, jak prawidłowo sadzić i hodować migdały z nasion.

Dla każdej rośliny stosuje się następującą mieszaninę:

1 kg kompostu lub gnijącego obornika;
20 g siarczku potasu;
20 g superfosfatu.

Ściółkowanie

Jako ściółkę można użyć słomy, świeżej zielonej trawy lub trocin. Ta manipulacja jest konieczna, aby trwale zatrzymać wilgoć w glebie. Możesz to zrobić bez tych manipulacji, ale zamiast 2 razy w miesiącu musisz podlewać roślinność raz w tygodniu.

Ważne! Jeśli pod drzewami migdałowymi znajduje się ściółka, to podczas podlewania nie jest usuwana. Przesuwaj warstwę tylko w razie konieczności nawożenia.

Zimowe przygotowania

Właściwa pielęgnacja migdałów oznacza dobre przygotowanie na zimę. Wszystkie rodzaje migdałów wymagają tej procedury, niezależnie od regionu, w którym są uprawiane. Pod koniec sierpnia należy uszczypnąć wierzchołkowe pędy. Takie podejście zapewni przyspieszony rozwój branży. W kręgu blisko łodygi należy ułożyć dużą warstwę ściółki (użyj siana, słomy, liści).

Wysokość warstwy ściółki powinna wynosić od 15 cm (im większa, tym lepsza). Małe krzewy z góry pokryte są agrowłóknem. Na rozłożystych dorosłych drzewach możesz spróbować rzucić Lutrasil. Ważne jest, aby zadbać o wysokiej jakości schronienie tułowia: można owinąć go agrowłóknem do wysokości do 1, 5 m.

Szkodniki i choroby

Przy niewłaściwej pielęgnacji i niesprzyjających warunkach pogodowych migdały, podobnie jak wszystkie inne rośliny, mogą być dotknięte chorobami i szkodnikami.

Główne choroby przedmiotowej kultury:

Nazwa choroby	Opis	Środki kontroli
Cercosporosis	Choroba grzybicza, najczęściej dotykająca liści. W przypadku ciężkiej infekcji grzybnia może również rozprzestrzeniać się na pędy. Pierwsze objawy choroby odnotowano na początku czerwca. Na blachach powstają plamki 2–4 mm o czerwonawo-brązowym odcieniu. Przy zwiększonej wilgotności plam widoczna jest szara powłoka.	Usuń wszystkie zainfekowane części rośliny za pomocą sterylnego narzędzia. Potraktuj plastry var ogrodowym. Spryskaj arkusz i ziemię 1% roztworem siarczanu miedzi. Po 10 dniach powtórz manipulację.
Parch	Wpływa na liście, kwiaty i pędy. Zazwyczaj przejaw choroby obserwuje się tylko na etapie obecności owoców: pojawiają się na nich czarne plamy. Ponadto wskaźniki smaku i ilości plonu są znacznie zmniejszone.	Nie ma lekarstwa na tę chorobę. Aby temu zapobiec, konieczne jest usunięcie wszystkich liści z terenu, przeprowadzenie głębokiego napowietrzenia gleby na początku i na końcu sezonu. Również jesienią i wiosną zaleca się spryskiwanie co roku 3% roztworem siarczanu miedzi.
Rdza	Wpływa na liście. Czerwone plamy pojawiają się na zewnątrz płytek, a brązowe poduszki tworzą się w tych samych obszarach z tyłu. W miarę rozprzestrzeniania się choroby plamy zajmują coraz większy obszar liści. W rezultacie przedwcześnie schną i kruszą się.	Wszystkie dotknięte obszary rośliny należy odciąć. Traktować 1% koloidalnym roztworem siarki. Aby uniknąć ponownego wystąpienia choroby, jesienią należy ostrożnie usunąć liście i wykopać ziemię na głębokość 10 cm.
Monilioza	Czynnik sprawczy choroby przenika przez słupek kwiatu. Wpływa na liście, pędy i owoce.	Aby wyeliminować problem, użyj „Chorus”, kierując się instrukcjami.
Perforowane plamienie lub kleasterosporiasis	Wpływa na wszystkie części rośliny. Szybko się rozprzestrzenia przy wysokiej wilgotności (długie deszcze) w połączeniu z ciepłem. Manifestacje choroby są przede wszystkim widoczne na liściach. Tworzą się na nich brązowe, czerwonawe lub różowe plamy. Centralna część miejsca ostatecznie wysycha, a na jego miejscu tworzy się dziura.	Wcześniej konieczne jest usunięcie zainfekowanych części rośliny, aby przetworzyć powierzchnie za pomocą var var. Następnie spryskaj lekiem „Chorus” lub „Kuproksat” zgodnie z instrukcjami.
Zapalenie nerek lub szara zgnilizna	Na liściach i pędach tworzą się szare i brązowe plamy. W warunkach wysokiej wilgotności są pokryte szarą puszystą powłoką, bardzo szybko zwiększają swój rozmiar.	Problem rozwiązuje się tymi samymi metodami, co poprzedni.

Ze szkodników dla migdałów są niebezpieczne:

mszyca - jest eliminowana przez opylenie roślin i gleby pyłem tytoniowym lub popiołem drzewnym, przy silnym rozprzestrzenianiu się szkodników, lek „Antitlin” stosuje się zgodnie z instrukcjami;
zjadacz nasion migdałów - można poradzić sobie z pasożytem za pomocą 1% roztworu płynu Bordeaux, jako środek zapobiegawczy rośliny opryskuje się wiosną i jesienią 3% koncentratem tej samej substancji;
ulotka - do walki użyj 1% roztworu płynu Bordeaux, z silnym rozprzestrzenianiem się szkodników, użyj Tagore, Zolon zgodnie z instrukcjami;
przędziorek - leczenie „Agrovertin” lub „roztoczem kleszczowym” zgodnie z instrukcją pomoże poradzić sobie z pasożytami.

Zbieranie i przechowywanie owoców

Migdały dojrzewają od około połowy do końca lipca. W tym samym okresie zaczynają zbierać. Owoce dojrzewają nierównomiernie, więc żniwa są stopniowe. Można zrozumieć, że nasiona są już dojrzałe, jak owocnia. Jeśli jest pęknięty, możesz przejść do kolekcji.

Czy wiesz W Wielkiej Brytanii garść 5 ziaren migdałów jest uważana za symbol szczęścia i dobrobytu.

Owoce są ręcznie usuwane z roślin, czyszcząc je z owocni. Nasiona są układane w jednej warstwie na gazecie i suszone przez tydzień w temperaturze pokojowej. Przechowuj rośliny w lnianych workach lub szklanych pojemnikach w suchym, dobrze wentylowanym miejscu.

Dzięki osiągnięciom selekcji dziś migdały można uprawiać nie tylko na południowych szerokościach geograficznych, ale także na środkowym pasie, a także w regionach północnych. Najważniejsze jest przestrzeganie zasad techniki rolniczej i przeprowadzanie profilaktycznych zabiegów przeciwko chorobom / szkodnikom na czas. Opieka ta roślinność nie jest zbyt kapryśna i szybko zapuszcza korzenie w nowym miejscu.